80-latki zabierają głos

Wyobraź sobie jaki szmat drogi przebyłem a co po sobie zostawiam

gdy jestem na granicy słów, że może jeszcze przeżyję następne dni

nie myśląc o śmierci. Ja wiem chciałbym zostawić po sobie historię

tą zwykłą ludzką jakże jałową w porównaniu z bohaterami, którzy

zaznaczyli swój ślad na alei gwiazd odbijając rękę na chodniku.

Proponuję wznieść toast za ludzi takich jak my, którzy tylko mogą

cieszyć się z wnuków, prawnuków i tym co zostawią po sobie.

Myślę, że przecież zostaliśmy wyróżnieni przez opatrzność Boską

dożywając tak sędziwego wieku. Przecież mi już szwankuje pamięć

na ilu ja już byłem pogrzebach oddając pokłon w ostatnim

pożegnaniu tym którzy razem ze mną przeżyli dzieciństwo.

Nie dajmy się przestraszyć lękowi starości. Dalej walczymy

o zaistnienie w tym świecie z godnością jaka przysługuje gdy ma

się już tyle lat na karku. Przyznam wam się, że uhonorowałem

moich wnuków na centralnym miejscu w domu. Nie wiem dlaczego,

ale tak być powinno.

 Miłość jest dla nas jak kromka chleba, którą

trzeba spożywać by jeszcze mieć poczucie, że żyję. Tak masz rację

widzimy to co wszyscy jednak innymi oczami, bardziej dojrzałymi.

Dojrzałość nasza wypływa z serca i tak być powinno. Proponuję

wznieść toast za nieobecnych, którzy razem z nami przeszli ten szmat

drogi, a nie dotrwali do naszych lat. Teraz gdy czas się już rozstać

zaśpiewajmy tą jedną zwrotkę, która towarzyszyła nam od dzieciństwa.

Dopóki przyjaźń trwa nadzieję mam

Ze warto żyć dla dobra nas

Nie patrząc na wichrów los

Wszak żyjemy by trwać

U boku naszych trzód.

Autor tekstu Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.02.11