Mój kolega

Mój kolega i nie mój kolega, ale mój kolega tak mnie wkurzył, ze nie wytrzymałem i rzadko mi to się zdarza, ale mu nawtykałem parę słów. Zapytacie się pewno o co poszło. Więc tak mój kolega jest bardzo wierzącym katolikiem. Ja natomiast jestem na rozdrożu i co do wiary to milczę zachowując ja w sercu. Pewnego razu przyszedł do mnie taki wychudzony, taki mizerny na licach i taki chory, że zapytałem się jak ty żyjesz w tym świecie i na tym świecie. On popatrzył na mnie i jak nie kichnął tak szybko mnie przepraszał mówiąc mi., że często choruje na grypę i ma różne powikłania somatyczne. Więc tak patrze na niego i się pytam jaka ty masz zasadę w życiu, a On mówi no wiesz jestem katolikiem, wierze w naszego Pana Jezusa Chrystusa i tak naprawdę to mi do życia dużo nie potrzeba. Jednym słowem żyję skromnie, ale z błogosławieństwem bożym. Patrzę na tego mizerotę i mówię rany boskie coś ty ze sobą zrobił przecież wiara nie polega na tym abyś był bojaźliwy i trząsł się gdy zjesz powiedzmy cztery plasterki szynki bez chleba. Nie mówiąc o tym, że nie pije ani grama alkoholu i nawet nie wie co to są używki. Myślę mój kolega czy nie mój, ale mój więc trzeba go ratować i dzwonię nie po karetka, ale do znajomego mnicha franciszkanina i mówię grzecznie, że chcę zamówić celę na jeden miesiąc dla mojego kolegi, lecz nie mój kolega, ale mój kolega, żeby zrozumiał co znaczy dbać o Ducha i Swoje ciało, by kwitło jak u młodzieńca który wszystko zawdzięcza swoim opiekunom, którzy się troszczą o niego jak o siebie. Dlatego gdy myślisz, a może ci się wydaje, że żyjesz jak święty polecam przynajmniej jeden miesiąc pobytu w klasztorze i jak mawia poeta;

Duch mój wielki

Lecz ciało wątle

Tak chciałbym wznieś się do Nieba,

Lecz nie mam sił

Oddając na żer ma świątynię

Która podtrzymywała mnie przy życiu.

Autor jacek marek krawczyk