Wszystko spłonęło z młodością

Tu w tym miejscu

Wręczyłem bukiet kwiatów

Świeżych z rana ściętych

Pachnących jak Ty

Zapachem wiosennej miłości

Pamiętasz mieliśmy nadzieję

Tworzyć jak poeta życie

Układać rymy wiersze

Lecz zakazali nam

Tak już byliśmy dorośli

Łzy pociekły jak deszczowa ulewa

Trzeba było myśleć

Jak przeżyć bez rymów i wierszy

Bez Boga i natchnienia

Jaka dawała nam miłość

I cóż z tego, że buntowaliśmy się

Krzyczeliśmy głośno broniąc

Wolności, która daje miłość

Kiedy zamiast wzrastać

Upadliśmy wraz z nadzieją

Teraz dziecko płacze za ścianą

Tato, Mamo dlaczego?

A my tylko mówimy

Nie ma natchnienia, nie ma Muzy

Wszystko spłonęło z młodością...

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.03.10