Gdym schodził z góry

      Lekko mi było jak bym piórko dźwigał i szedłem do góry by ujrzeć świat

jaki Bóg nam dał. Ze szczytu patrzyłem na wszystkie strony i zachwyt

mnie ogarną, bo uwierzyłem że można pokochać ten świat taki jaki jest.

Dziwna rzecz się stała gdym schodził z góry już mi świat wydawał się

ludzki i ciężko mi było jakbym kamień ze sobą nosił. Wznieść się do góry

można gdy tylko serce pozwoli i ta uczłowieczona Dusza. W niej znalazłem

ten świat jaki bym chciał by serce uspokoić, że przecież oprócz materii

jest świat uduchowiony. W tym świecie znalazłem płomień, który

płonął i rozgrzewał moje członki i umysł doprowadzający mnie

do myśli pozytywnych o sobie i o innych. Wiedziałem, że umysł, ciało,

pieniądze i status na nic się zda jeżeli brak tej iskry która roznieca

ogień w mojej Duszy. Tak to już jest, że gdy dawałem tą cząstkę Duszy

dla innych wiec, że im bardziej ją obnażałem tym bardziej jestem lubiany,

szanowany i doceniany przez innych.

Autor tekstu Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2020.06.13