Ku pamięci mych kamratów

 

Ku pamięci mych kamratów

Słuch mój wytężam choć milczą drzewa

Jeszcze jeden krzyk jeszcze kilka przeklęć

I cisza w mym sercu tak trzeba

Bronić mojej granicy – Ojczyzny.

Wzrok mój wpatrzony przed siebie

I słowa matki czekamy na ciebie

I nic się nie dzieje tylko myśl

Czy znowu będę bronił Ojczyzny.

Mundur dopasowany jak przysięga żołnierska

Uzbrojony i przeszkolony jak rota,

Która pozwala bronić i kochać

Już nie siebie a mojej Ojczyzny.

Lecz gdy już służę i gotów krew swą oddać

To przecież nie z miłości a z wiary

Bo tak przysięgałem i jestem dumny

Choć nie wiem, czy dożyję tej starości

Być weteranem.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2024.07.17

Wierz inspirowany niusami z granicy.