Jan Kobuszewski Kazimierz Brusikiewicz - Dług

I My też wnuką śpiewamy

Jak szybko mija czas

Jeszcze młodość nie przemija

A nam pozostał smutek żal

Przybyło parę lat

Wspominać trudno tak

Jeszcze nam żegnać nie czas

Wiosna lato jesień zima

Trudno rozstać się

Tak serce boli jak przyjdzie się pożegnać

Nie pora ronić łez

Gdy matki głos wciąż słyszymy

Kiedy śpiewała nam do kołyski

I My też już wnuką śpiewamy

O bajecznym świecie jaki znamy

Tak trzeba gdy jest się stary

Starość to piękny wiek

W nim ukryte słońce jest

Wystarczy tylko spojrzeć jak kochają cię

Nie żegnamy się

Na to pora przyjdzie czas

Lecz waszych sercach pozostaniemy

Jak matki poród gdy wydała dziecię na świat.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.29

Gdyby nie mój Tata

Nie pora było bym

Był kim się nie chce być

Czas zatrzymał mój sen

Metamorfoza wstąpiła we mnie.

Uniosłem się wraz z ciałem

I już wiedziałem

Ze zakochany jestem

W tej którą widzę we śnie.

Monika moja dziewczyna

Dała mi swoje zdjęcie

Usnąłem chowając ją w poduszkę

Bym mógł wywołać ją we śnie.

Śliczna była oczy jak kocica

Mruczała tuląc się do mnie

A ja ją głaskałem i podziwiałem

Jaka jest piękna i przebiegła.

I może trwał bym we śnie

Niczym Królowa Śnieżka

Gdybym nie mój Tata

Który wylał kubeł zimnej wody

Krzycząc „Lany poniedziałek”

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.27

Rozłąka boli, lecz trzeba żyć

Tam dom gdzie

Wy jesteście.

Tam wolność gdzie

Masz swoich bliskich.

Nie pytaj się dlaczego

Wszak sama wiesz

Nasze marzenia były inne

Być tym kim chcieliśmy być.

Bogactwo nie przynosi szczęścia

Lecz ułatwia żyć.

Tak można kochać

Kiedy otacza nas krąg

Ludzi których i ja i wy kochacie.

Pytam się sami siebie

Jak przeżyliśmy tych kilka lat

Kiedy dziecko za morze poleciało

Aby marzenia się spełniły

I nasze i jej

Rozłąka boli, lecz trzeba żyć

Wy za granicą my tu

Gdzie trzeba walczyć o chleb

Oddając to co najcenniejsze

Swój czas nie dla was

Lecz dla innych.

Teraz czekamy z biciem serca

Na przyjazd wasz

Wszak życie się nie kończy

Gdy trzeba znowu

Zacząć od początku.

Walka będzie trudna

Jak jagnię z lwem

Lecz trzeba mieć nadzieję

Ze pomożemy wam zwyciężyć

Oddając to co najcenniejsze

Swój czas i chleb.

Autor Jacek Marek krawczyk

Kraków 2017.06.26

Andrzej Rosiewicz - Życie to interes

Być tam gdzie my jesteśmy

Ryzyko było duże

Zostawiając ją w samolocie

Odleciała, lecz nie zapomniała

O tych co byli jej najdrożsi

Podporą jakże wymowną

Było wsparcie nasze

Kiedy tysiące km dzieliło

Od niej

Czas mijał wiosna za wiosną

Zima mroźna i ona minęła

Rodzina się powiększyła

Tysiące km od nas

Chciała być wolną

Decydować o swoim losie

Jednak coś się zmieniło u niej

Nadszedł czas zadecydować o innych

Teraz myśl nowa jej

Najdroższa sercu

Być tam gdzie my jesteśmy

Powrócić do dzieciństwa

Matka łzy ocierała

Ja mówiłem nie płacz

Wszak wróciła nasza córeczka

Jednak już inna bo tak postanowiła.

Ja ze swej strony jako poeta

Dostałem natchnienia

I napisałem wiersz o miłości

Jaka wyłoniła się gdy byliśmy samotni...

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.24

Szedłem po pas w śniegu

Surowa i mroźna zima

Bielą pokryta

Lud skuł rzekę

A wiatr postawił zaspę

Szedłem po pas w śniegu

Zostawiając odciski

I trasę jaką przeszedłem

Kiedy byłem młody i dziecinny

Wiosna przyszła jam dojrzalszy

Ślady znikły na śniegu

Rzeki nabrały siły ja z nimi

Mogłem już popłynąć z prądem

Tak to już bywa

Trzeba przejść przez porę

Czy to w umyśle

Czy to w rzeczywistości

Teraz już jestem dorosły

Rozsądek bierze u mnie górę

Zima mi nie groźna

Wszak mam na sobie futro.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.22

Wysuszona, mała i niedoskonała

Wpatrzyłem się w moją twarz

Oczy podkrążone

Cera nieświeża

Zmarszczki na czole

I myślę sobie

No tak starzeję się

Z dnia na dzień

Jak śliwka na słońcu

Wysuszona, mała i niedoskonała

Jednak słodka i strawna

Ach ta starość

Nic ciekawego

Umysł przytępiony

Jednak ciągle coś odkrywa

A to rozwiążę krzyżówkę

A to powiem mądre zdanie

A czasami daję popalić

Gdy wydaje mi się

Ze jestem młody.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.19

Wszak w życiu wpisane jest ryzyko

Szum fal, wiatr targa włosy

W oddali widać statek

Płynący sam nie wiem dokąd

I ta zazdrość, że inni mogą

A ja ciągle tkwię w jednym miejscu.

Idę wzdłuż plaży

Bursztyn znalazłem,

Lecz to nie bursztyn

Tylko odłamek z butelki

Oszlifowany morskimi falami.

Rybitwy fruwają na de-mną

żerując na rozległym morzu

Rzuciłem im kawałki chleba

Sfrunęły takie były głodne

A mimo to miały siłę przyfrunąć.

Zapytałem się sam siebie

Jak to możliwe

Jedni cieszą się wolnością

Inni są przykuci do miejsca,

Które jest ich domem i pracą.

Odwagi! Odwagi! Myślę sobie

Nie trzeba brać wszystko na poważnie

Wszak w życiu wpisane jest ryzyko

I wsiadłem w samolot i odleciałem

Do kraju, który wydawał mi się gościnny.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.17

Pozwól mi, Panie

Bez nadziej nic nie osiągniesz, a tylko pogorszysz swoją sytuację.

J.M.Krawczyk

Wreszcie nie wytrzymałem

Jutro, a może dzisiaj

Sam już nie wiem

A co będzie pojutrze

To samo co dzisiaj.

Wreszcie nie wytrzymałem

Stanowczo twardo pomyślałem

Czekałem i czekałem dni mijały

I nic! Wszystko jest jak dawniej.

Zakochać się w dziewczynie

Wszystko się zmieni i wtedy

Już dzisiaj nie będzie jutro

A jutro nie będzie dzisiaj lecz inne.

Otworzą się wrota do świata

Jakiego nie znałem

Poznam smak wtajemniczenia

Do wierszy jakie pisze poeta

Gdy jest zakochany.

Popłynę z wersetami

Uniosę się nad sobą

Świat błyśnie mi w oku,

A ja już nie będę myślał

O sobie lecz o niej,

Która zamieni mój świat

W bajeczną ciągnącą się opowieść

Romantyczną.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.15

Bóg wynagrodzi Ci

Matko

Patrz jaki szczęśliwy

Nic nie rozumie

Zawsze uśmiechnięty

Bóg go ma w swojej opiece

Wszak on nie winny

Matko

Chciałaś go wychować

Na człowieka myślącego

Wszak on nie winny

Źli ludzie zdławili go

By nie myślał, a żył

Matko

To twój syn

I nie płacz nad losem jego

Wszak on nie winny

Wszyscy go opuścili

Tylko twoja miłość

Nie pozwoliła wyrzec się go

Matko

Źli ludzie

Wmówili ci, że dziecinny

Nieznający zasad

Wszak on nie winny

Źli ludzie zdławili go

By nie myślał, a żył

Matko

Póki życia ci starczy

Otul go ciepłym kocem

Gdy zimno na dworze

Zapal w kominku

Gdy ciemno w pokoju

Wszak to twój syn

Matko

Bóg wynagrodzi Ci

Za krzyż jaki niesiesz

Płacząc nad synem twym.

Źli ludzie zdławili go

By nie myślał, a żył.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.06

Pij nie przejmuj się łzą

Wszyscy śpiewajcie ze mną

Toast wznosząc

Za młodość za cud

Ze chcemy żyć jak przed nami lud.

Pij nie przejmuj się łzą

Coś musi nas hamować

Gdy złość bierze nas

Kiedy świat przeszkodą jest.

Nie powiem Nie

Nie powiem Tak

Lecz powstanę i pójdę

Drogą który każdy zna.

Ruszę z kopyta

Na czarnym ogierze

Choć będę harował jak wół

To zawsze coś z tego będę miał.

Czas wolny

Obudź się

Znowu wyruszę na łów

By przepić co dostałem za trud.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.05

Zbigniew Wodecki - Moja Droga.

Tak tworzyłem swoją historię

Moja filozofia ukształtowana

Od dziecka ulepszana

Dająca poczucie swojego Ja

Mówiąca o mnie

W czasie młodzieńczych lat.

Bez niej byłbym wyjałowiony

Nie potrafiłbym kochać

Ba nawet rozmawiać

Z bliskimi i przyjaciółmi

Tak tworzyłem swoją historię.

Teraz wspominam i myślę

Ze warto było

Choć porzuciłem ją

Gdy założyłem obrączkę złotą

Myśląc o rodzinie i chlebie.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.05

Cenę zapłacę gdy z wiatrem polecę

Zapuszczałem korzenie coraz mocniejsze

Gdy zerwał się wiatr i burze

Targając zmuszając wymuszając

Bym wyrósł jak karłowate drzewo.

Niełatwo było być młodzieńcem.

I stałem i myślałem co robić

Z wiatrem lżej pod wiatr gorzej

Cenę zapłacę gdy z wiatrem polecę

Gibkie me gałązki mowy i myśli

Wygną się w świat niedoskonały.

Lecz trud się opłacił gdy rosłem

Zaparłem się moimi korzeniami

Wzmocniłem się moimi sokami

Oparłem się siłom nieznanym

Aby być zwycięzcą jak Dąb.

I nie ważne jaki trud poniosłem

Wszystko się opłaciło

Wszak on wzorcem był

Tych cech, które emanują

Jak starzec żyjący bardzo długo.

Teraz już wiem wszystko minęło

Wyrosłem pod wiatr i burze

Teraz cieszę się z dzieci i wnuków

Które jak ja widzą we mnie

Dąb dorosły z mocnymi korzeniami.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.06.04

Konwencja

Autor zdjęcia Jacek Marek Krawczyk