Zapada zmrok

Zapada zmrok, jeszcze chwila

Przyjdzie mi żegnać dzień

Zostając sam na sam z czernią

Osnutą lękiem i obawą o jutro.

Czym jest ciemność gdy brak światła

Tym czym człowiek bez Duszy

Uwikłany w człowieczy los

Bez wsparcia mojej miłości.

Miłość rozjaśni mi oczy, mrok i lęk

Obawy znikną jak rozchmurzone niebo

I wyjdzie słońce, budzę się w nim

Znowu jest dzień i radość w nim.

Że widzę i śmiech i łzy

I pragnę żyć

Bo przecież prowadzi mnie Dusza,

Która rozjaśnia miłość, umysł i sny.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2019.07.14