Jak mogła Nadzieja...

Wzruszony, choć milczę

Podziwiam, nie rozumiejąc

Jak mogła Nadzieja

Wyłonić obraz

W którym kolory sprawiły,

Ze byłem pod wrażeniem

Kiedy zobaczyłem postać

Jaką chciałem by była.

Kształty niczym bogini miała

Oczy jak diamenty

Przez które widziała

Świat w różnych kolorach.

Ubrana była w suknię

Tą jakże wymowną

W której wyglądała jak Pani

Która chodzi z podniesionym czołem.

Strach mnie ogarnął

Chciałem obudzić się ze snu

Spojrzeć na świat

Rozsądnym okiem

I zrozumieć obraz

Tak jak powinę.

No cóż nie warto było

Zadurzyć się w śnie

I zobaczyć kobietę

Jakiej nie ma

Tak chciałoby się być szczęśliwy

Lecz to zgubna droga

Dla tych co wierzą w miłość

Która daje drugą połowę serca.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2016.03.04