Nie miał siły walczyć

W mrocznej izbie

Dziecko płakało

A nad nim krzyż wisiał

Samo było w kolebce

Nie dane było mu zasnąć.

A gdy się uśmiechnął

Nikt uczuć nie przyjął

Tak dane jest od Boga

Płaczem uzyskać wzajemność

Patrona, który zwie się miłość.

Oczy zwrócone w ten obraz

Jeden punkt obrany

I chociaż nie rozumie

To widział to co daje

Ten krzyż mieniący się łzami.

Zerwał krzyż święty ze ściany

Trzymał go mocno jak zabawkę

I w tę głos usłyszał

Co ty robisz głuptasie

A on zapłakał nad losem.

Siostra przytuliła go do serca

Lecz poczuł chłód zimny

I tak już zostało

Do końca dzieciństwa

Gdy krzyż widział.

Lecz kiedy wydoroślał

Zmiana w nim nastąpiła

Zakochała się w nim dziewczyna

Wzięła krzyż do ręki

Aby przy-sięgnął wierności dochować.

Uciekł przed siebie w nieznane

Tam gdzie brak Boga

A liczy się człowiek

Taki jaki mu znany

Z dzieciństwa gdy dorastał.

Przed jesienią, a było to latem

Opuściły go siły witalne

Nie miał siły walczyć

O chleb który był płatny

Usiadł na ziemi i zapłakał.

Wtedy krzyż mu się ukazał

Ten od dziecka mu znany

Wystawił rękę o datek

I modlił się dla chwały

Tego który był dla niego

I chlebem i darem...

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2019.02.19