Dumać mi się zachciało

Głowę podparłem

Niczym filozof

Dumać mi się zachciało

Już nie o ziemi

Tylko o miłości,

Która jest w nas.

U cieknąć od niej nie sposób

Rodzisz się z miłością

Umierasz z miłością

I żyjesz w zaświatach z miłością.

Nie ma granicy ani kresu

Coby człowiek nie wymyślił

Zawsze wplata miłość

W swoje i czyjeś życie.

Zamyśliłem się nad miłością

Chciałem iść dalej w medytacji

Gdy nagle usłyszałem

Kochanie! Czas na spanie.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2019.11.23