Ścieżyna moja

Ścieżyna moja wyrosła przed oczami

Taka wąska a jednak doskonała

Wije się między dorosłymi drzewami

Pytam się dokąd prowadzi,

Aby zawrócić w porę.

Szukam znaków i drogowskazów

Które powinny być lecz ich nie ma

Rozglądam się wokół same drzewa

Lecz ona dalej biegnie do celu

Niepokój narasta we mnie

Idę i coraz trudniej iść nią

Zaczyna zarastać i las ją maskuje

Czyżby tędy jeszcze nie szedł człowiek?

Zagubiłem się i już nie wiem

Co robić pytam się siebie

Las szumi ptaki śpiewają

Lis przebiegnie a ja w strachu

Tylko nie panikować mówię sobie

Choć już jestem cały poszarpany

I już mam rany na sercu

Tak pragnę z powrotem iść ścieżyną

Osłabiony wycieńczony i brudny

Nagle zobaczyłem królika,

Który biegnie przez zarośla

I wtedy zrozumiałem,

Ze trzeba biec za nim

I nagle słońce mnie oślepiło

I zobaczyłem ścieżynę mi drogą,

Która wyrosła prze de mną

Prowadząca do domu

W którym zrozumiałem, że jestem

Tym, który osiągnął cel

Odbudowując utracony wizerunek.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.01.14