Teraz rozumiem trud Matki

Ręce zmęczone, przepracowane

Twarz zaznaczona bruzdami

Wpatrzona we mnie

I tak otwarcie, szerze powiedziała

Popatrz no Jacek

Takie miałam życie,

Jak pole przeorane po zbiorach.

Oczy wilgotne jeszcze nie płacze

Nalewam wódki do kieliszków

I wznoszę toast za trud ludzki

Aby więcej nie było pól nie naszych

Przeoranych po zbiorach.

Całe życie pracowałam uczciwie

Córka może poświadczyć,

Lecz wybacz oddałam serce

A w kieszeni brak pieniędzy

Na posag dla mojej córki.

Teraz rozumiem trud matki

Która kocha od kołyski

Już mamy XX II wiek,

A jeszcze zdarza się nam,

Ze pracujemy ciężko

Lecz pozostaje niedosyt

Po tym jak kto inny zebrał plony

A nam pozostały bruzdy

Jak pole przeorane po zbiorach.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2016.10.23