Nie wierz nigdy Poecie

Nie wierz nigdy Poecie

Gdy nim nie jesteś

To jego życie

Jakie jest w jego sercu.

Lecz czasami coś przemawia

Coś odkrywasz i poznajesz

Chciałbyś być taki jak On

Z miłością z Weną przeżywać to

Co On przeżywał.

Wokół ciebie pustka

Nie jesteś taki jak poeta

Porażka przeraża się w złość

Zamiast płakać i pisać wiersze

Ty niszczysz wszystko wokół siebie.

Nie wierz nigdy Poecie

Wszak wierz, że On

Czasami sięga wysoko

A jak spada

To jak piórko pisząc wiersze.

Fruwając z wiatrem

To tu i tam zbierając kusz

Jaki osadził się na piórku

Pisząc by być bliżej ziemi

Będąc ciężarem dla siebie i innych.

Nie wierz nigdy Poecie

Gdy nim nie jesteś

To jego życie
Taki już jest.

Lecz gdy już czytasz jego wiersze

I myślisz to co on myśli

Wtedy wierz, że przemówił

Twoim głosem wyrażając
To co ty czujesz

Ukrywając skrzętnie przed ludźmi

Swoje myśli bo jesteś

Bezradny bez weny twórczej.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.08.24