Uczepić się ludzkiej Duszy

No i cóż poeto

Szukasz, myślisz, piszesz

Chciałbyś wznieś się wysoko

Ponad chmury, niebo

Lecz po co?

Strofy piszesz, rymy układasz

Myśli masz głębokie

W oceanie ludzkiej naiwności,

Ze jeszcze potrafi człowiek

Uczepić się ludzkiej Duszy.

Twe wiersze są jak miara

Jednostka określona,

Ze sam się pytasz

Czy Bóg pisze, czy ja piszę?

Widzisz co ślepy nie widzi

Piszesz co ludziom się śni

Chciałbyś by uwierzyli

W potęgę słów i myśli.

A kiedy nadchodzi kres

I czas pogodzić się ze śmiercią

Wtedy lęk i śmiech

Nad ludzkim przemijaniem

O tym co pisałeś.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2017.08.05