Tak pragnie się powrotu

Wczoraj, nie-dzisiaj zrozumiałem

Wylewając łzy nad swoim losem,

Ze każdy będzie sierotą

To tylko kwestia czasu

Czasu, który biegnie przed siebie

Dokąd? Nie pytaj

Sam zrozumiesz

Jak staniesz nad grobem

I serce zaboli,

A wokół cisza w twoim domu

Nikogo nie słychać

Tylko wspomnienia wracają

Gdy spojrzysz tu i spojrzysz tam

A zdjęcia tylko świadczą,

Ze nie byłeś sam,

Ze ktoś cię wychował,

Ze ktoś dał ci coś więcej

Niż wszyscy wokół ciebie

Aż serce boli

Tak pragnie się powrotu

Do tych lat dziecinnych

Tak pragnie się powrotu

Do tych chwil

Kiedy radość i smutek

Towarzyszyła mi podczas życia

I byłem kochany

Byłem jak ptak,

Który szybuje nad ziemią

I tylko czuło się wzrok rodziców,

Którzy szli śladem za mną

Abym mógł poczuć się bezpieczny

Abym był samodzielny

I wierny miłości

Jakiej?, nie pytaj

Przecież wierz

Tej najbardziej upragnionej

Miłości opiekuńczej rodziców,

Która dała mi wolność i samodzielność,

Bym kochał i był kochany

Bym był sobą i pewny siebie,

Ze rodzina łączy

Jak spaw, który łączy

Te wszystkie więzi

Jakie zaistniały od mojego urodzenia

Kiedy począłem się na świat

Ten bliski ludziom,

Którzy pragną żyć

Póki sił starczy

By świadczyć,

Ze życie jest piękne

Mimo przeciwności losu,

Który jest bezlitosny

Dla człowieka borykającego się

Ze swoimi problemami

I z tymi,

Którzy są nam bliscy.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.08.27