Matko ja wiem

Odchodzisz, zostawiasz mnie

Matko ja wiem-nie umieraj.

Krzyk wyłonił się z mojego gardła

Już umarła-zostałam sama.

Pustka w domu-cisza przeraża mnie

Gdzie spojrzę tam nie ma cię.

Tak chciałabym rozmawiać,

Lecz nie mogę-mówię sama do siebie.

Ból i rozpacz, pytam się sama

Co robić-jak żyć!?

Kiedy brakuje podpory,

Która utrzymałaby firmament.

Leżę skulona w kącie i czekam

Kiedy zawali się mój dom

Tak chciałabym uciec

Lecz nie mam z kim i gdzie.

Myśli kłębią się nieopisane

Wyrywają z kontekst mnie

Tak chciałabym myśleć pozytywnie

Lecz tylko cierpię po stracie.

Szukam pomocnej dłoni krzycząc

Ktoś podaje mi rękę i chwyta,

By wyrwać mnie z tej ciemnicy

Jaka panuje gdy nie ma mej Matki.

Uległam, podnoszę się i myślę

O tym jak zaufałam obcym ludziom

Mając nadzieję, że poprowadzą mnie

Przez labirynt życia i śmierci.

Nadzieja moja by przetrwać

Nadzieja moja by żyć

Tak pragnę szczęścia

Tak pragnę na nowo żyć.

Ja wiem, że tak chciałaś

Ja wiem, że tak mi radziłaś

Ja wiem, że tak mówiłaś

A kiedy mnie zabraknie w twym życiu

Wtedy pamiętaj nie sztuka umierać

Gdy rozpacz przygniecie cię,

Lecz zbierz siły by żyć z poczuciem

Jeszcze jednego doświadczenia

z jakim potrafisz żyć.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.09.30