Świat to realny nie mających granic

Przymknąłem oczy, zasłoniłem zasłony

Świat teatralny zostawiłem za sobą

Sprzężeniem zwrotnym to nazwałem

Przyznaję byłem już w świecie bez maski

W tem głos słyszę mów o sobie

Wyrwało się słowo, a później zdanie

I tak zacząłem swoje opowiadanie

O świecie w którym byłem gdy dorastałem

Świat to realny nie mających granic

Ukryty w nocnym leżakowaniu

W którym znalazłem swoją tęsknotę

Za tym co bliskie będące w sobie

Wszystko nagrane, każde słowo i zdanie

Otworzyłem oczy i wstałem

Zasłony jak ręce rozłożyłem

I wpadło światło na moje życie

Nic już nie miałem

Tylko przed sobą nowe życie,

Które ułożyć chciałem jak pisarz

Na kartkach czystych jak moje myśli

Szedłem chodnikiem uśmiechnięty

Radosny, szczęśliwy

Wtem usłyszałem głos kobiety

Jacku czy mnie poznajesz?

Odwróciłem się gwałtownie

Strach mnie obleciał

I już wiedziałem, że znowu

Wróciłem na stare śmieci

Teraz rozumiem, że tak być musi

Gdy człowiek jest nie miłosierny

To przecież Ona przywróciła

To co zostawiłem na kozetce.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2019.10.10