Podziękowanie od przyjaciela za przyjaźń

Czasami jest ktoś kto potrafi

Ukoić serce i spokojnie powiedzieć,

Bez emocji

To co matka, ojciec nie potrafi

Wytłumaczyć prostym słowem

Już nie sens życia,

Lecz rady udzielić

Co trzeba zrobić

Żeby się nie pogubić

W swoich wybuchowych myślach.

Tak od serca bez uprzedzeń

Jednak z poczuciem obowiązku

Aby przetrwać grad słów.

Nieraz naciśnie na pedał

Nie patrząc czy mam zapięte pasy

To nic, że jestem posiniaczony

Gdy hamuje wyciszając moje emocje.

Znamy się od dziecka,

Lecz wtedy były inne zasady

Prawo pięści i dzieciństw-ego cwaniactwa

Przyszło lato zmiana szkoły

I już się nie myślało

O tym z kim się zadawało

Byli inni tacy sami

Też byli młodzi.

Pewnego razu spotkałem go na ulicy

To on mnie zaczepił

I stanąłem jak wryty

Takie biło od niego dostojeństwo.

Od razu przyszło mi namyśl

Co ja zrobiłem i kim jestem

To nie możliwe

I wtedy zrozumiałem,

Ze życie potrafi wyżłobić koryto

Do którego garną się ludzie

Aby napić się wody źródlanej

Dającej przetrwać suszę.

Nie było czasu na rozmowę

Zresztą hałas gwar ludzi

Sprawił, że dałem mu mój telefon

A on odwzajemnił mi się tym samym.

Jeszcze na odchodnym krzyczałem

Zadzwoń nie ważne o której porze.

I wsiadłem do samochodu i odjechałem.

Mijały dni mijały lata

Miałem rodzinę, przymnie byli najbliżsi

Jednak coś mnie trapiło

Coś nie dawało mi spokoju

Wreszcie zrozumiałem,

Ze przecież nie potrafię

Swoje dzieci wychować.

To boli

Jednak zdawałem sobie z tego sprawę

Czasy się zmieniły

Już mieliśmy demokracje

I wtedy zacząłem myśleć

Gdzie szukać pomocy

Otworzyłem stary zeszyt z adresami

I zrozumiałem, że wszyscy byli poza mną

Tylko On był wolny jak zawsze

Zadzwoniłem serce biło mi jak młot

Odbierze czy nie odbierze

Zadałem sobie to pytanie?

Odebrał i był taki jakiego go pamiętałem

Nic się nie zmienił

po prostu był sobą.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.11.12