Stanowczy byłem

Nie warto było

Tak się złożyło

Gdy byłem twardy

Poczułem, że boli.

Ból nie do zniesienia

Zrozumiałem, że każdy może

Grać z moją naiwnością.

Teraz rozumiem, że nie warto

Być jak zmarzła skamielina

Stanowczy byłem bez wyobraźni

Mocny jak stal z dodatkiem węgla.

Nagle przyszła zmiana

Chciałem być kimś

Szedłem w zaparte

Niszczyłem wszystko

Dla dobra mego.

Szedłem daleko zaszedłem

Lecz trzeba było kochać

Moje dzieci

Aby nie podniosły na mnie ręki

I wtedy zrozumiałem, że brakuje

Tych co dali by mi miłość.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2018.11.19