Życzenia składałem

Wpatrzony w okno

Tak mi kazali

Gwiazdy wypatruję

Tej która najjaśniej świeci.

Gwar w kuchni

Każdy coś robi

A ja płaczem

Jestem wśród swoich.

Godzina wybiła

Wigilijna się zaczyna

Słowa mocy nabrały

Jezus Chrystus usłyszał.

Lulaj, że dzieciątko

Matczyne skarbiątko

Lulaj, że dzieciątko

Świata odnowo.

Zasłuchałem się w kolędzie

Jak dziecko narodzone

Z miłości której dano

Aby świat uzdrowić.

I ja w zachwycie byłem

Wszach dziecko królewskie żyje

Jeszcze nie dorosło

A już wiedzą, że miłość.

Cóż w tym dziwnego

Ja też dziecko

Lecz brak mi tego co mają

Ci co wierzą.

Wiary, która krzepi

Jak praca za chlebem

Nie da się bez niej żyć

Trzeba pokarm spożywać by żyć.

Opłatek mi dano

Więc tak jak dorośli

Życzenia składałem

By kochać i być kochany.

Usiadłem za stołem

Rybę mi podano

Jadłem i myślałem

O tych co jej nie mają.

Więc Bóg mi światkiem

Ze uwierzyłem w cud

Już nie pytałem

Jezus był mym druh.

I tak już zostało

Mi od dzieciństwa

Ze wiara to nie cud,

Lecz łaska, to miłość, to Bóg.

Czasami mi się wydaje

Ze miłość przedłuża życie

I nawet nie trzeba mówić

Wystarczy, że zrozumie ten co cię widzi.

Nie ma i nie będzie

Miłości której pragniesz

Wszak miłość to nie marzenie

A tylko odczucie twoje i jej i jego.

Zrozumieć miłość nie sposób

Ja to od dziecka wiem

Kochałem sam nie wiedząc

Ze i mnie kochali tak jak siebie.

Teraz gdy nowo narodził się Bóg

Rozumiem, że miłość

To nie gra genów, lecz wiara

Ze zmieni mnie i świat miłość.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2018.11.26