A Ja uciekałem

Zamknij za sobą drzwi

Mówiłem, mówiłem, mówiłem

Nie zaprzeczaj!

Oczy wlepiłaś we mnie

I słuchałaś

I co i nic

Nie dotarło do Ciebie,

Ze zostawiam za sobą

To co przeżyłem z Tobą.

Więc po co te kwiaty

Gdy zwiędną

Niczym wyschły strumyk,

Który żył

Licząc na chmury

Takie które opływają w deszcz.

Ja wiem

Ty żyć be ze mnie

Nie potrafisz

Ja wiem

Ty zarabiałaś

Ja wydawałem,

Ale na miły Bóg

Nie ma róży bez kolca

I nie ma miłości

Bez wspólnej zgody.

Tak życie nauczyło mnie

Uciekać przed złem

Tak matka i ojciec

Mnie wychowali mówiąc

Nie daj się syneczku

Przecież opoka masz w nas

A Ja uciekałem

Przed siebie

Zamykając zamek

I mówiłem

Ja dużej nie wytrzymam

Ja nareszcie chcę

Decydować o sobie

Ja chcę kochać i być kochany

A matka tylko

Pukała, pukała, pukała

Pytając się mnie

Czy już doszedłeś do siebie,

Przecież wiesz, że opoka

To twoja rodzina

Przecież wiesz, że nie ma

Miłości bez zrozumienia

Pukała, pukała, pukała

I do tej pory puka

Choć umarła na raka

I co!, tylko ojciec pozostał

Z bólem w sercu

A Ja

Pukałem. Pukałem, pukałem

I mówiłem

Tato daj spokój

Przecież wiesz, że opoka

To rodzina

Przecież wiesz, że nie ma

Miłości bez zrozumienia

A on otworzył drzwi

I powiedział

To nic to nic

Serce boli, jak boli,

Lecz uwierz mi

Ty odejdziesz o de mnie

Ja zostanę

Tak serc boli

Gdy widzę Cię

Taką jak żonę moją

I uwierz, że kocham Cię

Wpatrzyłem się w niego

I ryczę niczym

Matka za swoim dzieckiem

Tak cierpię

Wymusiłem uśmiech na twarzy

Ten wyuczony

Przed lustrem,

A kiedy zasypiam

To błądzę myślami

Między tym co planuję

A życiem z Ojcem.

Mówiłem, mówiłem, mówiłem

Więc zostaw mnie w spokoju

Ja nie dojrzałem

Do miłości z tobą

I uwierz mi

Nie mam lęku

Przed znanym

I nie ma przymusu

Gdy się znamy.

Więc zamknij

Za sobą drzwi

I zostaw mnie

W spokoju

I uwierz mi,

Ze kochać

To nie znaczy brać,

Lecz dawać

Ja tak nie potrafię

Idź i zamknij za sobą drzwi

I nie pukaj już.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.04.09