Przecież wież

Ryzykujesz pytając się mnie

Czy ja cię kocham

Przecież wież,

Ze nie wierzę w miłość

Od pierwszego uścisku serc.

Flaszka wypita białego wina

Świece już zgasły,

I tylko story zasłaniają

Tą naszą miłość,

Która była przy blasku świec.

Kochanie, ubierz się już

Czas znowu zacząć dzień

Przecież wież,

Ze miłość trwa krótko

Gdy głodni jesteśmy.

Nie trzaskaj drzwiami

Gdy wychodzisz będziesz

Ja czekać na ciebie będę

Kiedy – nie powiem

Zadzwonię do Ciebie.

Teraz czas na rozsądek

Jaki bierze umysł

Kiedy zamiast miłości

Trzeba zarobić

Na życie.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.06.13