Jaką tajemnicę ukrywasz

Choć połać ziemi widzę

Styranej, zoranej, dającej plony

Stokroć większe niż dać może

Biorę garść ziemi do ręki

A wiatr sieje rozsypując

Wyrywając z rąk to co najcenniejsze.

Jaką tajemnice ukrywasz

Choć wszystko o tobie wiedzą

Woalką jesteś zakryta

To znów barwy nabierasz

Radością tryskasz, przybierasz

Postawę godną jak pani młoda.

Chciałoby się stanąć

Na ślubnym kobiercu

Utkanym pracą rąk ludzkich

I czerpać ze studni

Tą najcenniejszą wodę

Która daje życie wraz z tobą.

Czasami myślę niebo – ziemia

Czy ziemia – niebo

Jakby nie patrzyć

Tyś starsza ode mnie

Mowę wyrażasz w gestach

Pokornie uchylam przed tobą głowę.

To nic tak ma być

Marność nad marnościami

To nic tak ma być

Z prochu powstałeś i wrócisz

Na łono matczynej natury

Mając nadzieję, że wrócisz

Z głębi na powierzchnię.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2016.03.27