Czy znowu dane mi będzie?

Zamarła zima z wrażenia

Lud skuł wszystko

Brak ciepłego serca

Nie ma miłości

Jest tylko zima.

Co robić królowa pyta?

Wszystkich co ją kochają

Lecz mędrzec woła

Nie wywołuj wilka z lasu

Miłość roztopi wszystko.

Czas odpoczynku i ląd ostudzić

Tak trzeba by historia była

Która jak koło obraca się do przodu

I nie zna litości gdy lud umiera.

Królowa trzyma w ręku berło

I wie, że czas już na nią

Teraz jej syn będzie rządził,

Który rósł jako dziecko

Gdy wychowywał się z wiosną.

Ostatnie pożegnanie

Ostanie przekazanie władzy

I już królowa wznosi się do nieba

By powrócić gdy przyjdzie czas na nią.

Syn z wiosną oddali ostatnie pożegnanie

I wzięli się do pracy

By udowodnić swą obecność

Jako władz-cy, którzy rządzą.

I ja przyszedłem na świat

I ja rosłem z historią

Jadąc na wozie, który ciągnął koń

Lecz nieraz cze-ba było iść samemu

By nie dobić konia

Kiedy ciągnął wóz pod górę

Załadowany pracą moją.

Słońce świeciło i księżyc też

Chęć życia była we mnie

Taka jak tej małej mrówki,

Która pracuje dla swojego królestwa.

A kiedy przyszło mi odpocząć

Wtedy zjawiłaś się Ty

Chciałem cię posiądź

Jak księżyc noc

By zaznać szczęścia

Jak król z wiosną.

Wszystko się kręci ja razem z tym

Koło fortuny toczy się wkoło

I sam już nie wiem

Czy będę bogaty czy biedny

Jak dziad który trzyma tą kromkę chleba

Prosząc Boga by dał mu więcej

Boś Ty wielki jak sam Król.

Zycie ucieka ciągle do przodu

Ja razem z nim się starzeję

Czas mi do nieba jak królowa lodu

Choć jeszcze tęsknota za światem tym

W którym byłem tym kim Ty.

Odchodzę nie pytaj dziecko dokąd

Trza wierzyć w to co dał nam Bóg

I nie roń łez wszak sami królowie

Zostawiają skarby by wznieś się

Jak Ikar ku słońcu wcale nie pytając

Czy dotrą do celu?

Czy znowu dane im będzie

Jak królowa lodu

Powrócić na ojczyste łono

Z nieba na ziemię

By móc powiedzieć

To jest moje Królestwo.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2016.04.06