Doktor dzięki pacjentom

Biały fartuch wzrok wpatrzony

Oddychaj głęboko i nie oddychaj,

A później ten gest ręką

Proszę usiądź i recepta na chorobę,

Którą tylko On potrafił odkryć.

Zasłony zasłonięte mrok w mym sercu

Leki zażywam i myślę

Czy czas już na mnie?

Czy też ze skowronkiem obudzę się

I zaśpiewam pochwalną pieśń

O radosnym dniu wstawania

Słońca i natury rwącej się do życia.

Teraz ja już nie idę

Ja biegnę do niego

Trzymając bukiet róż

Tak chciałbym mu podziękować

Za to, że wyzdrowiałem

Wyrywając się od szponów sępa.

Drzwi zamknięte ja pukam

Proszę wejść i już chcę dziękować

Gdy on lekko uśmiechając się

Mówi w prostych słowach

Pan jest moją wdzięcznością

Za to, że ma myśl świadoma tego,

Ze nie zmarnowałem życia

Nie ucząc się.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2007.05.30