Wiersz poświęcam wszystkim...

Wiersz poświęcam wszystkim,

którzy czują się

opuszczeni przez swych bliskich.

Niepokój, lęk i sny

Sadzawka zmącona

Od zabawy

W ten dzień upalny

Gdy słońce praży

Oj! niemiłosiernie grzeje.

Parasol rozłożyłem

I idę sobie

Przed siebie

A ludziska patrzą

I śmieją się ze mnie

Oj! niemiłosiernie grzeje.

Gdy słońce praży.

Odwagi, odwagi mówię sobie

Przezwyciężyć tą mowę milczenia

Tak narasta zwątpienie

Gdy zamykam się

Tu gdzie jestem bezpieczny

Oj! niemiłosiernie grzeje

Gdy słońce praży.

Przyleciał gołąb na parapet

Grucha i grucha

Głód doskwiera

Oj! niemiłosiernie grzeje

Gdy słońce praży.

Uciekać nie warto

Zasłonić okno nie warto

Więc wybiegłem na ulicę

I idę do tych.

Którzy zrozumieją mnie

Oj! niemiłosiernie grzeje

Gdy słońce praży.

Chociaż nikt nie wie jak i co

Chociaż mówią odmieniec

To jedna osoba uwierzyła

Ponieważ to doświadczyła

Oj! niemiłosiernie grzeje

Gdy słońce praży.

Teraz już wiem,

Ze może otaczać cię tłum

Lecz tak naprawdę

Pomoże ci ten

Który rozumie cię

Na przeciw wszystkim

Oj! niemiłosiernie grzeje

Gdy słońce praży.

Stanąłem nad grobem matki

I zrozumiałem,

Ze nie ma wartości człowiek,

Który nic nie zmienia

W swoim życiu

Kiedy ma swoje pięć minut

Oj! niemiłosiernie grzeje

Gdy słońce praży.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.03.28