Ku chwale Ojczyzny obywatelu

Ku chwale Ojczyzny obywatelu

Rozumiem – dziękuję

Wybaczy Pan

To nie mój świat

Trzasnąłem drzwi za sobą

Tak trzeba,

By nie uronić łez nad sobą.

Noc ciemna

Świt nastał

Matka spojrzała

Nic nie powiedziała

Odszedłem,

Lecz klucze zostawiłem sobie

Wychodząc biło mi serce

Nic nie usłyszałem.

Wracając pamięcią

Na krajobraz zielony

Przystanąłem

Spojrzałem na fotografię

Ich już nie ma

Ja zostałem.

Wnuk usiadł mi na kolanach

Wnuczka była zazdrosna

Córka tort piekła

Mąż – zięć mój

Spojrzał i nic nie powiedział.

Czasami się zastanawiam

Szlak by to trafił

Odjechałem płacząc,

Lecz wiedziałem

Zostawiłem to co najcenniejsze

Sztukę wychowania

Tych których się kocha

By nie zranić siebie.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2016.05.16