Spokojny byłem

Rzuciła szal na wersalkę

Spokojny byłem

Szpilki kopnęła przed siebie

Usiadła spadem na fotelu

I mówi tego Ci nie wybaczę.

Spokojny byłem – nic nie mówiłem

Czekałem – cisza i nagle krzyk

Mów coś – choć słowo

Żądam wyjaśnień.

Spokojny byłem

Purpura w nią wstąpiła

Porwała wazon z ławy i rzuciła

Wprost na moją twarz

A mi śmignęło jak pocisk z pistoletu.

Spokojny byłem

Wstała ubrała szpilki i powiedziała

Wychodzę i nie czekaj z kolacją na mnie.

Spokojny byłem

Nic nie mówiłem – trzasnęły się drzwi za nią.

Wtem burza w mózgu

Para uszami wychodzi

Siły nabrałem

I jak nie uderzyłem pięścią w stół

Tak rękę złamałem.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2019.01.07