Ławeczka

Śniło mi się

A ludziska się śmiali

Ze ustępuję tym którzy przetrwali

Ten czas okrutny.

Usiadłem na ławeczce

I tylko widziałem

Jak jeden za drugim

Przysiadają się na ławce.

Ciasno się zrobiło

A tu kobieta z laską

Idzie styrana, biedna i wyczerpana

Zatrzymała się przy ławce.

Nikt miejsca nie ustąpił

Każdy wiedział co wiedział

Każdy przeżył i przeżywa

To co ona przeżyła.

Wstałem bo nikt się mnie nie pytał

Niech to szlak trafi – ustąpiłem

I poszedłem dalej dróżką

Na której już nie było ławki.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2018.09.03