Awans – opowiadanie

Przyszedłem do klasy B, aby wyłożyć uczniom

lekcję gdy nagle patrzę a tu na biurku leżą

okulary. Uczniowie wstali i jednym chórem

powiedzieli Dzień Dobry panie profesorze.

Burknąłem pod nosem Dzień Dobry i usiadłem za biurkiem,

aby sprawdzić obecność uczniów na mojej lekcji.

Włożyłem okulary na nos i czytam nazwiska gdy nagle

stwierdziłem, że zamazane są litery uczniów. To nie możliwe

to nie są moje okulary. Co robić!?, myślę, przerwać

czytanie i wyjść z klasy po moje okulary czy zostać.

Wtedy pomyślałem o okularach na biurku i zrozumiałem,

że ktoś mi je podrzucił. Czy mam je ubrać i przyznać się

do słabości czy wyjść z klasy. Ubrałem okulary

nie moje, lecz wzrok mi się polepszył i już bardzo dobrze

widziałem nazwiska uczniów. Więc sprawdzam obecność

alfabetycznie gdy nagle wstaje uczeń Kosa i mówi. Panie

profesorze ale to są moje okulary. Nie było rady i sobie

zażartowałem i mówię Kosa masz dwie dychy i już po sprawie.

Niech to szlak trafi, ale dopiero teraz zauważyłem, że w tyle

siedzą dwie panie z kuratorium. Z ich miny wywnioskowałem, że

były w szoku. Ale już było za późno i tak pożegnałem się ze szkołą

licealną na parę lat, aby wykładać na uczelni...

Autor tekstu Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2016.07.17